കാത്തിരിപ്പിന്റെ കലാലയ വർഷങ്ങൾ...

കോളേജ് എന്ന് കേട്ടാലെ കാത്തിരിപ്പുകളാണു ഓർമ വരിക..,

ലീവിന് വേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരിപ്പുകൾ...,
ചൊവ്വാഴ്ചകളിലെ ചോറിനു വേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരിപ്പുകൾ...,
വൈകുന്നേരത്തെ ചായയ്ക്ക് വേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരിപ്പുകൾ...,
തീവണ്ടിക്കു വേണ്ടിയുള്ള കാത്തിരിപ്പുകൾ..,
അങ്ങനെയങ്ങനെ...
ഒരു അധ്യായന വർഷത്തിനിപ്പുറം ഇരുന്നാലോചിക്കുമ്പോൾ മനസ്സിലാകുന്നു കലാലയം ഒരു മായക്കാഴ്ച്ചയായിരുന്നെന്നു..., ഓർത്തു നോക്കുമ്പോൾ സന്തോഷജനനി ആയതൊന്നുമില്ല അവിടെ..,
എന്നെക്കാൾ ഞാൻ നിന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നുവെന്ന് പറയുന്ന ഒരു കാമുകനോ ഞാൻ നേടിയതിലേറെ നിങ്ങൾക്ക് പകർന്നു തന്നു എന്നവകാശപ്പെടാൻ കഴിയുന്ന ഒരധ്യാപകനും ഒന്നുമുണ്ടായിരുന്നില്ല അവിടെ...,
ഞാനുണ്ടാവും കൂടെ എന്ന് പറഞ്ഞ സുഹൃത്തുക്കളൊക്കെയും ഇപ്പൊ അവരവരുടെ തിരക്കുകളിൽ...
ഒരു മിസ്ഡ് കോളോ മെസേജോ ആയി പോലും എന്റെ ദിനാന്തങ്ങളിൽ എത്തി നോക്കാത്തവർ...,
ഇന്നലെകളിൽ നിന്ന് പൊടി തട്ടിയെടുക്കുമ്പോൾ ചോര പൊടിയുന്ന ഒരോർമ പോലുമില്ല എന്റെ കലാലയ ശേഖരത്തിൽ... ഈഗോകളും സ്നേഹമുണ്ടെന്ന് തോന്നിപ്പിക്കലുമായിരുന്നു എല്ലാം... ഇല്ലാത്ത സ്നേഹം ഉണ്ടെന്നു സ്വയം വിശ്വസിപ്പിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഒരു മണ്ടി ഞാനും...,
കള്ളങ്ങൾ പറഞ്ഞു സ്വയം വിശ്വസിപ്പിച്ച് ഞാനുമൊരു വല്യ കള്ളമായ പോലെ...

                                                                         -എന്ന് സ്വന്തം മാളു.